Bye bye witte stranden

Drank maakt het hoofd licht en Thais bier maakt ne mens moe. Een stuk of 6 flesjes en twee terrasjes nadat ik gezwind het gerstenat naar binnen heb laten vloeien, vallen mijn oogschelen dicht. Het is volle maan en dan wordt er traditiegetrouw op het naburige Koh Phangang duchtig gefeest, een 10 000 wilde partypeople gaan er uit de bol. Een ruim deel daarvan heeft zijn onderkomen op mijn eiland en daardoor zijn de anders druk bezette terrassen en stranden hier vanavond eerder dun bevolkt. Ik ga een rustige nacht tegemoet en word rond de klok van acht met een ietwat kleffe bek wakker. Inpakken en douchen zijn deze voormiddag mijn twee voornaamste bezigheden. Er blijft nog ruim tijd over om te genieten van een laatste Thaise massage, genieten met tussendoor op de tanden bijten, de ellebogen van de uiterst professionele dame vinden weer doelgericht hun weg naar de plaatsen waar mijn spieren ondanks de goeie rust van de laatste dagen goed vast zitten. Alvorens de ferry op te zoeken neem ik op gepaste Vlaamse wijze afscheid van Koh Tao, een restaurantje om de hoek serveert Belgische bieren. Ne blinkend, vettige pannenkoek met schijfjes banaan, een stevige portie Nutella, nen toef slagroom op mijn bord en ne rasechte Duvel in m'n glas moeten zorgen voor ne goeie fond de rest van de dag. Gezond is wellicht anders maar het moest zo goed maar niet zijn.
Onderhalf uur later dan voorzien vertrekt de ferry richting Chumphon, waarschijnlijk te wijten aan de massa volk die in een lange sliert van meer dan 20 minuten mijn boot verlaat om hun intrek te nemen op Koh Tao, wellicht gaat één van hun in mijn vroegere kamer verblijven. Grappig om te zien langs de zijlijn hoe menig vakantieganger worstelt met zijn vaak al te zware bagage. Je kan direct het onderscheid maken tussen enerzijds de ervaren backpackers die vanzelfsprekend beladen zijn met een grote rugzak en anderzijds de groentjes die sukkelen door het witte zand met hun, gezien de omstandigheden, van onbruikbare wieltjes voorziene Samsonite koffers. Hier en daar moet meneer het zware sleurwerk verrichten voor madam, prille twintigers vervloeken Jan en alleman terwijl er weer eentje haar flipflop verliest en verder geduwd wordt door de bezwete meute. Eindelijk kunnen wij, de eilandverlaters inschepen, de Koga krijgt een bescheiden plaatsje bij de railing, goed om het stof er wat laten af te waaien. Jaja, mijn rijtuig vergezelt me nog steeds op dit vakantieavontuur, al heeft hij de voorbije dagen geen actieve dienst meer gedaan.
En of dat plekje op de ferry voor m'n paard nog niet oneerbaar genoeg was, wordt hij op de bus verwezen naar de trap tussen de twee niveaus van de dubbeldekbus. Grappig eigenlijk wel hoe de Koga iedere passagier belet om van de trap gebruik te maken. De rit duurt slechts een dikke twintig minuten om Chumphon te bereiken, dat laat me nog net voldoende tijd om een maaltijd te nuttigen in deze hartelijke plaats. Het valt me nu weer op hoe vriendelijk de bewoners van het vasteland zijn, de voorbije dagen was dat gevoel een beetje afgebot, zo gaat dat op erg toeristische eilanden nu eenmaal zekers...
Trein 168 met bestemming BKK arriveert netjes op het voorziene uur in het station, een slaapplaatsje in de airco coupé waar het naar mijn gevoel net iets te fris is, zal dienst doen als mijn laatste nacht op Thaise bodem. Slaapwel.