The end

Gemengde gevoelens nemen het van me over als ik in het vliegtuig zit. Ik word een beetje gefrustreerd en tegelijkertijd goed gezind. Er zitten drie kakwijven bij me in de buurt die van moment één tramalant maken, precies verborgen camera, wat een arrogante wijven zeg. Ze snauwen naar het in geel blauw uniform uitgedoste luchtpersoneel dat de kalmte weet te bewaren. De airhostessen, die voor mijn part stuk voor stuk kunnen doorgaan als mannequin, verzachten de pijn als ze vooraan hun show met de riemen en zo opvoeren.
Ik ben moe van de voorbije uren onderweg en blik terug op de 6 weken van mijn trip door Thailand. Aan alle mooie liederen komt een eind maar het deuntje van dit avontuur zal me voor altijd bijblijven. Anderhalve maand alleen op weg in een ver land laat een mens toe om zichzelf te herontdekken. Ik ben echt blij dat ik deze reis solo en op de fiets heb aangevat. Al valt een reisgezel natuurlijk ook niet te versmaden, ik heb me nooit echt alleen gevoeld maar goei companie is altijd leuk. De laatste dagen als ik besefte dat het tijd werd om weer huiswaarts te keren, voelde ik de nood aan een degelijke conversatie in m'n moedertaal. Wellicht zaten de gebeurtenissen in België van de voorbije dagen daar voor iets tussen. Ook mijn portefeuille heeft nood aan verse lucht. Maar ik weet nu dat solo reizen gedurende een aanzienlijke periode me wel afgaat, om het zachtjes uit te drukken.  
Niets zal nooit nog hetzelfde zijn, al was het maar omdat vanaf dinsdag na 18 jaar een nieuwe werkomgeving op de agenda staat.
Zou er zoiets bestaan als afkickpillen van verlof? Misschien moet ik al weer gaan uitkijken naar een nieuwe uitdaging...
In elk geval ben ik nu veilig en wel thuis, schoon bruin kleurtje en klaar om zondag eieren te rapen.
U was een fijn publiek!
Krtek