Jetzt gehts los!

Hoppa! We zijn vertrokken. 
Eigenlijk begon de trip reeds afgelopen vrijdag. Een trip met als vertrekpunt Voortkapel en eindbestemming Menton.
Eerlijk gezegd had ik tot voor enkele weken nog nooit van Menton gehoord. Aanvankelijk stond Santiago de Compostela bovenaan op de lijst. Totdat de Ceuster (mijne maat) voorstelde om me te komen halen en terug naar huis te brengen met zijn auto. Het kan ook zijn dat ik het zelf aan hem vroeg... Maar als tegenprestatie mocht hij de bestemming kiezen. Met Nice en Monaco als resultaat. Veel te prijzig voor deze burger. Dus werd het Menton op de grens met Italië en op een boogscheut van Monaco.
Het is nu maandagavond en mijn eerste solorit zit erop. Drie dagen eerder vertrokken we met de Platte Tjoepers, beter bekend als team PT vanuit Voortkapel op fietsweekend naar Butgenbach. Een tocht van 170 km met de Liejepe, Robby raket, de Kimson en de Brockel. Een ritje dat mij zal bijblijven als ‘zuur’. Zo’n slechte benen! Helemaal choco gereden. Dus als remedie zijn we zaterdag dan maar op stap geweest en heb ik zondag rustig uitgekaterd. 
Met het uur van de waarheid in zicht, zadel ik deze morgen de Canyon op. Volgens de weerapp zou het vandaag licht bewolkt moeten zijn. Mijn hol ja! Dikke mist in Oost België. Fris aan de vis. Dan maar 2 truitjes, armstukken en beenstukken aan. Had ik niet echt op gerekend...
Rond 9 u rijden mijn fietsmakkers huiswaarts en ik navigeer richting zuiden. Al vanaf de eerste meters merk ik dat het een hel is om bergop te fietsen. Mijn fiets weegt als lood met al die bagage,reserve materiaal en bidons. Maar goed, ik heb tijd dus geen paniek. De koude bijt in mijn handen, het is slechts 4 graden. Gelukkige zorgt het geaccidenteerde parcours ervoor dat ik me goed kan verwarmen. Recht op de pedalen staan wanneer het oploopt is echter een ramp. Dat gaat gewoonweg niet met al die kabassen. Mijn  vehikel wiggelt gelijk zot.
Af en toe prikt het zonnetje door de mist en dat levert feeërieke landschappen op. Het parcours loopt af en op over kleine asfaltwegen. Soms kronkelend door weilanden en akkers, dan weer kaarsrecht door naaldbossen. Een ravel voert me door een schitterend strijdtoneel. Een eekhoorntje huppelt de weg over en klimt in een boom. Een andere boom doet dan weer dienst als landingsplaats voor een roofvogel. Eens de mist volledig is opgetrokken, word ik getrakteerd op prachtige vergezichten. De temperatuur is inmiddels perfect om te fietsen met kabassen. 
Met nog 45 km af te leggen houd ik halt aan de oever van de Saur om een hapje te eten. Mijn weg vervolgt zich langs de Moezel die de grens vormt tussen Duitsland en Luxemburg. 
De wind blaast nu flink in het nadeel. Maar ik geniet van het zicht over het water net zoals de eenden, ganzen en andere watervogels die talrijk aanwezig zijn dat ook doen. 
Hotel ‘The nest’ in Remich op Luxemburgse bodem wordt mijn eerste halte. In de plaatselijke supermarkt scoor ik nog snel een powerbank om alles opgeladen te krijgen. Nu nog ergens een restaurantje veroveren om de honger te stillen in dit toeristische plaatse dat een beetje doet denken aan Scherpenheuvel. 

149 km

5.32u

27 avg

1180 hm