Le vent dans le dos

Gisterenavond was er een soort van privé live entertainment in het hotel. Als bijna enigste zat ik nog aan een tafeltje na het eten en er zaten nog twee Engels sprekende mannen aan de toog. Die ene was al heel de tijd Leffe aan het drinken en het smaakte hem duidelijk. Maar hij had niet door dat de alcohol hem ferm bij z’n pietje aan het nemen was. De waard achter de toog sprak geen woord Engels en de steeds meer dronken wordende man brabbelde meer en meer belabberd Engels met hier en daar een Frans accentje tussen. Een beetje zoals in de serie ‘Allo Allo’. Grappig om zien en vooral om te horen. Nu ik er over nadenk leek Eric wel een beetje op Renee van het café. Het had zomaar gekund dat Michelle from the resistance of monsieur Leclerc kwamen binnenvallen.
Bij het buitenrijden van Dole merk ik pas op dat dit eigenlijk best wel een mooi stadje is. Onthouden om misschien ooit nog eens naar terug te keren. 
Het is vandaag vrijdag de 13de. Voor de bijgelovigen onder ons een uiterst gevaarlijke dag. Niet dat ik tot die categorie behoor maar ergens in mijn achterhoofd blijft die gedachte wel hangen. Het is zaak om snel van deze hoofdas af te raken waar ik nu al een tiental km over fiets en kleinere wegen op te zoeken. Weg van het voorbij razend verkeer. 
De etappe van vandaag telt slechts 692 hm over 110 km, een vlakke rit dus :)) Deuh! Vanaf de eerste kilometer gaat het op en af. Er moet weer stevig worden gerommeld in de vitessenbak. Laat ons hopen dat de batterij van de Di2 het uithoudt tot in Monaco.
Ondanks een karig avondmaal gisterenavond en een eerder triestig ontbijt van deze morgen, zit er wel dash op de benen. Vooral in de bergaf gaat het lekker vlotjes. De Canyon gedraagt zich lekker stoer als het even wat sneller gaat. Dat moet voor een deel te wijten zijn aan de downforce waar mijn zadelkabas als vleugel van dienst voor zorgt.
Er zweven hier veel roofvogels rond in dit gebied. Allemaal zijn ze op zoek naar een lekker hapje voor zichzelf en hun kroost. Deze mol is echter geen spek voor jouw bek, meneer de arend of welk merk je ook mag zijn. Ik scheur door jouw territorium met de wind in de rug en jij kan mij toch niet pakken. 
Aan dit tempo wordt het een kort ritje. Dus neem ik uitgebreid de tijd om in Sainte Croix enkele frisdranken te nuttigen.
Mijn route volgt grotendeels wegwijzertjes van ‘la route de la Bresse’. Een toevallige voorbijgangster schrikt zich een paraplu als ik beleefd vraag om een foto te nemen van mij met zo een bordje op de achtergrond. Oh, u bent niet van de streek merkt ze op. Dat hoor je zo aan aan je accent. Nee madam, ik kom uit de Kempen... Haar mond valt letterlijk open van verwondering. Ja echt, ik kan haar bruine aangeslagen tanden die ver uit elkaar staan duidelijk zien. Nog meer onder de indruk als ze de eindbestemming hoort, groet ik haar vriendelijk. En zij blijft me na staren. Ik voel me een held! Voor even dan. Een klein beetje toch ;)
Terwijl de kilometers wegtikken, zie ik heel in de verte een witte besneeuwde reus liggen. De Mont Blanc zo blijkt. Wat een prachtig zicht!
Met bijna 30 km per uur gemiddeld bereik ik hotel Laurent Perréal in Attignat net voor Bourg-en-Bresse. Een heerlijk ligbadje nemen, een stuk pizza verorberen aan de overkant van het straat en nog wat relaxen in de tuin naast het mini zwembad. Ja, de temperatuur doet hier echt zomers aan, zo rond de 28 graden. 
Pas tegen 19.30 u opent het restaurant zijn deuren. Wat een contrast met gisteren. Dit is echt een chique keet! Ik begrijp eerlijk gezegd niks van de menu en laat de vriendelijke serveerster me alles in geuren en kleuren uitleggen terwijl ik zeer serieus ja knik en uiteindelijk met de losse vinger iets aanwijs. Nog voor het voorgerecht wordt geserveerd, verschijnt er tot twee keer toe een amuzeke op mijn bord. Lekkel! Dat schuimt lekker door met mijn aperitiefje, een Ricard natuurlijk. Aangezien het nu toch al redelijk boven budget gaat, bestel ik nog maar een tweede en derde glaasje rosé wijn bij. Eentje bij het voorgerecht, eentje tijdens het hoofdgerecht en bij het nagerecht. 
Even wist ik niet wat me overkwam toen diezelfde vriendelijke serveuse met een soort van metalen staafje de kruimels van tafel kwam wegvegen alvorens het overheerlijke dessert te brengen. Slechts 12 u geleden lagen de kruimels van de vorige persoon nog op tafel bij mijn ontbijt...
Schol en slaapwel!

110 km
29,5 avg
3.43 u
692 hm