God in Frankrijk

Vandaag ga ik me niet meer laten vangen. Na in 2 rukken te hebben doorgeslapen, maken mijn oogschelen voorzichtig kennis met de nieuwe ochtend. Om helemaal niks te zien. Juist, deze kamer had rolluiken. Een beetje onbehulpzaam zwaai ik met mijn armen in het rond op zoek naar het nachtkastje. Niet evident om te herinneren waar alles precies staat als je elke nacht ergens anders verblijft. De plastiek latten van de rolluiken gaan langzaam naar omhoog en telkens er een streepje licht doorkomt is dat helder blauw met afwisselend groen. Eens de venster helemaal vrij is, zie ik de bladeren van de bomen met zachte fluwelen zonnestralen op een fel blauwe achtergrond. Dus toch weer wel kortebroekenweer. Er kraait een haan en het lijkt alsof hij wil zeggen: komt uit uwe nest luierik, het wordt een fijne dag!
De gastvrouw van b&b Metris heeft gans haar eetkamertafel volgeplant met snuisterijen. Een koppel dat eveneens in de b&b heeft overnacht, vergezelt me aan het ontbijt net als mijn koffie ingeschonken is. Het zag er allemaal veelbelovend uit maar eerlijk gezegd stelt dit ochtendmaal weer niet veel voor. Maar het is wel gezellig aan tafel met meneer en madam. 
En hupla, we zijn weer op route. De Canyon loopt gesmeerd, hij heeft net een likje olie gehad en daar lijkt hij erg blij mee te zijn. Net of er een motortje in zit, zo smooth bolt hij. Misschien is dat ook wel te wijten aan het feit dat sinds vanmorgen een klein beetje bagage is achtergebleven. Het is te zeggen, deze morgen opgemerkt dat mijn opgerold fluo geel regenjasje met reserve craftje niet meer was waar het hoort te zijn. Onder een elastiek op mijn zwadderkabas. Ergens ten velde waarschijnlijk eraf gezwadderd. Jammer maar helaas. Zolang er geen regen in het verschiet is, is er geen man overboord.
Bij mijn basisuitrusting behoort ondertussen ook een stel oortjes waar steevast een podcast van dj Maori doorheen raast. Geen idee hoeveel keer reeds dezelfde bassen mijn trommelvliezen hebben beroerd maar het blijft genieten terwijl mijn benen op het ritme van de beats verder pompen.
Een maisveld is helemaal niets speciaals. Overal ter wereld wordt er mais geteeld dat dienst doet als voer voor de beesten. Maar bij dit bepaalde uitgestrekte maisveld viel me toch iets op. Het zo ver het oog reikt uiterst grote veld is reeds afgedaan. Helemaal gerooid. Op 3 stengels na. 3 stengels die rustig kunnen verder maissen terwijl de rest dienst doet als dierenvoeder. 3 gelukkige stengels die net als ik kunnen genieten van de rust en pracht van alles wat er hier te rapen valt.
Een zoveelste horizon biedt zich aan op het golvende parcours, nooit eerder was de hemel zo blauw. Zo blauw dat je met geen enkel kleurpotlood kan nabootsen. 
Als probeersel heb ik de parameters van de routeyou aangepast. In plaats van te kiezen voor de mooiste route wordt vandaag geopteerd voor de kortste route. Mooi genoeg voor mij én het schiet lekker op! De wegen zijn inderdaad iets breder en ook drukker dan gisteren. Telkens er een camion komt voorbijgesneld, zorgt dat voor een zuigende beweging, een soort van boost, heerlijk. Spijtig dat er soms ook truckers uit de tegenovergestelde richting komen...
Het landschap gaat nooit vervelen, ook al lijkt het allemaal op elkaar. Een zoveelste maretak in een verdwaalde boom. Ik verzink in gedachten en zie een druïde die zich ijverig bezig houdt om dit rare verschijnsel te oogsten. Mijn carbonnen ros verandert in een echt paard en mijn nylon broekske met zeemlap maakt plaats voor een zwaardbestendige ijzeren outfit. Er ontbreekt enkel nog een jonkvrouw in nood in dit middeleeuwse tafereel. 
Met nog 45 km te gaan, is het tijd om even halt te houden. De plaats van dienst is Gray. Nooit van gehoord maar het heeft wel een gezellig terras bij de oever van de Saône. Een vruchtentaartje met een toefje slagroom en een tweetal cola’s zijn in een mum van tijd naar binnen gespeeld. 
In het leven dien je nooit achterom te kijken maar op deze reis doe je dat best wel eens af en toe. De kans is immers erg klein dat je hier twee keer in dit leven komt. En op deze manier, in een afdaling, alsof het gedrukt stond op een achteruitkijkspiegel, verschijnt ineens een eeuwenoud stadje waar ik zowaar nietsvermoedend zou zijn voorbijgereden. Een toevallig Engels koppel op rondreis is zo vriendelijk om een fotootje te willen nemen met mezelf en deze prachtige bouwwerken van het plaatsje Pesmes genaamd  erop.
Net voor de stad Dole arriveer ik in hotel ‘Eric’. Het is een goedkoop hotelletje dat verscheidene buitenlandse werkkrachten herbergt. Maar het heeft wel een zwembad en dat helemaal voor mij alleen. Zalig even nagenieten van een dag als God in Frankrijk.
Op een boogscheut is hier een Decathlon. Ideaal om de voorraad koeken en gellekes aan te vullen.
Den Eric zijn hotel stelde al niet veel voor, zijn eten heeft nog minder om het lijf. Het is te hopen dat morgenvroeg zijn rekening meevalt. Ach ja, gedoucht, gegeten en er is een bed. En ellentrik om mijn telefoon op te laden. Alles naar wens dus!

108 km

28,3 avg

3.49 u

1104 hm