Het kalf van Corre

Een klein kamertje op de 3de verdieping. Een beetje muf maar wel proper. Vooral oud en krakkemikkig gerestaureerd. Maar het belangrijkste, ik heb goed geslapen. Het voelt alsof mijn lichaam klaar is om in een koninginnenrit te schitteren. Dat zou wel eens kunnen veranderen na zometeen de trap af te lopen. Hola! Nog steeds superbenen na de trappenpartij tot beneden aan het ontbijt. Het ontbijt... Niet teveel bij voorstellen in een Frans hotelletje. Een stuk stokbrood met heps of kaas en 1 croissant met confituur. Én een stevige zjat koffie om alles door te spoelen. Honger gestild, doel bereikt.
Slechts 100 km vandaag op het programma, kwestie van niet teveel te willen op korte tijd. De Franse zon is alvast present en er is geen wolkje te bespeuren. Dat wordt kortebroekenweer!
Ik bekijk nog even mijn mails en de talrijke reacties van jullie op mijn verhalen. Blij dat jullie het leuk vinden! 👍
En ja, ik reis helemaal alleen. Er hangt een provisoire route in mijn hoofd en dagelijks wordt er een slaapplaats gereserveerd voor de volgende bestemming. Een bestemming die ik op voorhand niet weet, die wordt bepaald met de natte vinger en afhankelijk van wat booking.com in de aanbieding heeft. Werkt allemaal vlekkeloos sinds de uitvinding van de smartphone.  
En daar sta ik dan in korte broek en korte mouwen op de stoep van hotel Castel. Zo grijs als wat is het ondertussen buiten geworden. Niet dat er voor het eerst regen gaat uitvallen maar weg is de zon. Geen erg, het parcours gaat op en af doch vooral op precies... Zoals reeds eerder aangehaald gaat bergop tergend traag. Dat in tegenstelling tot bergaf. Het lijkt wel of ik een extra zetje krijg in de rug eens de weg neerwaarts gaat. 50, 60 en 65 km/u verschijnt regelmatig op de Garmin. Schijfremmen zijn geen overbodige luxe met al dat gewicht.
Zo vlak dat het gisteren was, zo heuvelachtig is het vandaag. En nog meer uitersten, gisteren kwam ik vele wielerterroristen tegen, vandaag geen enkele. Het is zelfs zo rustig onderweg dat wanneer er dan al eens een auto passeert, de drang stijgt om mijn hand op te steken... Ook in de kleine dorpjes op de route is geen levende ziel te bekennen. De tijd lijkt hier te hebben stil gestaan. Oude vervallen huisjes en grote bouwvallige boerderijen met in de hoeken van hun schuur eeuwenoude landbouwwerktuigen weggestapeld. 
Op het middag uur luidt de klok van een kerkje ergens in een Frans dorpje. Ze hebben hier warempel een bakker. Niet twijfelen en enkele koffiekoeken scoren. 
2 grote koeken, eentje met rozijnen en eentje gevuld met appel. Ze schuiven gezwingd naar binnen en zullen me de resterende 50 km voorzien van voldoende energie.
Het was ietwat idyllisch picknicken bij een oude wasplaats op het gemeentepleintje. De temperatuur is echter niet om over naar huis te schrijven en zodoende schiet ik bij het verorberen van de laatste beet alweer uit de startblokken. Het is eigenlijk eerder taffelen geblazen om mijn been over mijn carbonnen ros te hijsen omdat die zwadderkabas onder mijn zadel hangt. Met de rozijnen nog tussen mijn tanden biedt zich alweer de volgende helling aan. In de verte staat een watertoren en dat is steevast een goeie zaak want die staan altijd op het hoogste punt. Mijn zintuigen staan al op dalen bij het zien ervan. 
Het wolkendek breekt onderhand langzaam open en de eerste stralen priemen erdoor. Het is nu erg gemoedelijk bollen over de landelijke wegen. En daar heeft zich dan plots een wonder der natuur onttrokken. Een nieuw leven op aarde. Zojuist heeft een koe een kalfje geworpen. In de weide, langs de kant van de weg. Schoon om zien hoe ze het proper likt en geen moer geeft om de ‘weet ik veel wat’ nog uit haar gat hangt. Elke dag worden er waarschijnlijk talloze van deze uierbeesten geboren om gewoonweg op ons bord te belanden. Toch voelde ik me op de één of andere manier bevoorrecht. 
Langsheen kronkelende en vooral glooiende wegen vervolgt mijn weg zich. Tot ik opeens in wegenwerken rijd. Een boerengat waar er mogelijks nog niet eens stromend water is maar ze zijn wel aan de weg aan het werken. Er is geen doorkomen aan. Rechtsomkeer is de enigste optie met een goeie 8 km omweg als gevolg. Ach wat, ik heb tijd!
De omgeving verandert, het doet hier nu een beetje aan de Ardennen denken. Naaldbomen met afwisselend loofbomen vormen het strijdtoneel. En dan geheel onverwacht gaat de routeyou de mist in. Onverhard wegdek, grote keien zo ver het oog rijkt. Ik waag mijn kans en rijd gewoon verder. Een plaatselijke landbouwer groet me met ‘bonjour’ en doet letterlijk z’n petje af. Geen idee of dat goed of slecht nieuws betekent. Mijn eigenwijsheid wordt alleszins na een km of 2 beloond met een prachtig zicht op een prachtig landgoed. Zo uit een sprookje komt dit grote, forse en robuuste huis naast een meertje met waterval. Dat moet ook de trucker gedacht hebben die zicht heeft vastgereden in dit niemandsland. De arme stakker staat helemaal in schaar. Spontaan vraag ik hem of hij hulp nodig heeft waarop hij iets bromt waaruit te verstaan valt dat hij het zelf wel zal oplossen. Joew! Salut dan. 
Deze rit eindigt in Corre. Een klein niet echt pittoresk dorpje. Wel valt het meteen op dat ze hier een massage aanbieden in een pand bij het water. Tevergeefs, alles volzet, dzju toch. Wat telt is dat er hier slapen is, een supermarkt en restaurant. Een restaurant met slechte recensies maar heb wel een voortreffelijke steak met mosterdsaus weggemoffeld. Tussen en tijdens het voorgerecht, hoofdgerecht en dessert komt dit verhaaltje tot leven. Want daar kruipt best wel wat tijd in.
Ondertussen is de duisternis ingetreden en komen voor het eerst de lichtjes vooraan en achteraan van pas die nu al enkele honderden km ongebruikt hebben meegereisd. Het is slechts 600 m tot aan mijn b&b maar wandelen, daar doen we niet aan mee. Het is tenslotte een fietsvakantie!

107 km
24,6 avg
4.20 u
1268 hm