Happy in Thailand

De trein heeft waarschijnlijk ontelbare keren heen en weer gewiegd, op en neer gedanst, gegrommeld, geproest, gestopt bij alweer een stationnetje en weer in gang getuft. Heb er ni veel van meegekregen, ne goeie Rolling Stone maft altijd en overal. Na zowat een uur of zeven in een andere wereld vertoefd te hebben, is het moment om de Koga in gang te stampen weer aangebroken. Surat Thani slaapt nog, een oud madammeke en haar ventje zijn al wel vroeg aan de slag in hun eettentje nabij het station. Een koppel plastieken tafeltjes en stoeltjes, een stel kookpotten en een vuurtje volstaan om me een ontbijt ineen te flansen, lekker vettig overigens, ze zal haar brilletje nog ni hebben opgehad toen ze de olie in haar pan deed. Schuift goed, dat wel.
Een week of wat geleden flaneerde ik nog helemaal in het noorden langsheen valleien, over kronkelwegen, met zicht op riviertjes en bergtoppen. En nu bevind ik mij zo'n 1400 km meer zuidwaarts, Thailand is een groot land, Bangkok alleen al telt meer dan 10 miljoen inwoners. De meeste Thai hebben de gelegenheid niet of nog niet gehad om hun eigen land zo uitvoerig te verkennen als ik, reden te meer om me bevoorrecht te voelen. Het zuiden is anders, proeft verschillend, de luchtvochtigheid ligt hier een pak hoger en de mensen zien er anders uit, de smile op hun gezicht straalt wel dezelfde verwelkoming uit.
Eens ik een half uurtje verder westwaarts ben, doet het landschap me denken aan de Pyreneeën, dik beboste, afgeronde bergtoppen toppen vormen het uitzicht langs links, rechts, voor en achter. Goed, de niveauverschillen zijn beduidend lager dan de echte Spaans-Franse grensbergketen maar ze hebben er toch iets van weg. In het noorden tegen de Chinese grens hadden ze meer Alpjes. Ook die vergelijking gaat niet echt op maar de overeenkomsten zijn er wel. De weg bolt gladjes over prima asfalt, al weet deze zwarte, kunstmatige ondergrond van de hitte, ik voel het smelten onder mijn wielen en plakken aan m'n banden, de geur van macadam dringt door tot in m'n hersenpan. Het traject verloopt een beetje zigzag waardoor de wind soms al eens in het voordeel blaast, een hele verademing na de rit van Bangkok naar de Bobby waar hij grotendeels pal op de snuffel stond. Een dikke 6 uur ben ik onderweg geweest waarvan 5 u en 15 minuten in het zadel, de tijd vliegt voorbij, de benen doen wat er van ze verwacht wordt, de rug protesteert niet 1 keer, fantastisch gevoel. Thuis kan een half u op de rollen soms tergend lang duren maar hier is het elke meter weer genieten van het wisselende landschap, de verwonderde blikken langs de kant van de weg, de vindingrijkheid waarmee ze voertuigen in elkaar geflatst hebben, hun huizen en soms hutten die elk wel weer iets speciaals hebben dat je bij ons niet ziet, oudjes die je vriendelijk groeten, kinderen die zwaaien,... Hoe zal dit eigenlijk mijn conditie beïnvloeden? Ben ik hier bezig om nen degelijke basis te leggen of gaat al mijn reserve eraan? Who cares!? Moet het nog gezegd dat er vandaag andermaal liters zweet gevloeid zijn bij maximum temperaturen tot 42 graden? Bij een zoveelste bevoorradingsstop rust ik nog ff uit op de trap van een supermarktje, de eigenaar wou zeer geïnteresseerd weten wat en waar en hoe in hemelsnaam een mens het in zijn hoofd haalt om met de fiets in deze hitte hier liggen rond te tuffen. Hij verdwijnt heel even naar achter en ik hoor hem iets roepen van "farang"... Luttele seconden later verschijnt een niet onaardig vrouwtje, daarna een wat oudere mevrouw, even later nog een ouder madammeke, op de voet gevolgd door een opa die er al een eeuw oud uitziet, hij is voorzien van een wandelstok en draagt enkel een soort van tafelkleed rond zijn middel. Ze kijken me allen onderzoekend aan en komen naast me zitten, veel Engels komt er niet uit maar ze lijken het erover eens te zijn dat ik ergens wel een vijs moet missen, ze hebben hun attractie voor vandaag weer gehad, merci farang. Ik veronderstel dat ze me nog veel succes toewensen op mijn tocht, 'sokdee', gaat het in koor. 136 km verder dan mijn vertrekpunt en met bijna 700 hoogtemeters op de teller, precies of het is niks, (zal wel aan het vakantiegevoel liggen) bereik ik
Phang Nga, een iets groter dorpje bestaande uit enkele parallel lopende straten. Hier wat verder tegen de kust moet ergens James Bond eiland liggen, twee smalle rotsen die uit de zee steken, het schijnt een toeristische trekpleister te zijn, ik zal het wel eens googelen.
Een echte café, laat staan een gezellig barretje is nergens te bespeuren. Als ik ergens neerstrijk om me tegoed te doen aan een biertje, blijkt dat ze in dit etablissement enkel ijscreme verkopen. De serveuse legt me uit waar er wel ergens iets kan genuttigd worden, haar vader komt haar juist ophalen en ze laat hem voor rijden tot aan een deftig uitziend spel met een groot reclamebord van bier aan de gevel, thanks juffra. Telkens mijn glas half leeg is, vult de garçon het bij met iedere keer weer enkele ijsblokjes erin, bier op Thaise wijze. Pats, alles donker, heel het straat zonder ellentrik, een tiental seconden later flitst de straatverlichting weer aan en speelt het bandje verder alsof er niks gebeurd is, go guys. 
Eerder op de avond ontmoette ik een Amerikaan die eveneens met de fiets onderweg is, samen iets gegeten en van ervaringen gewisseld. Hij moest zonodig de grote Jan uithangen en spicy bestellen met als gevolg dattem een half uur later nog altijd aan het transpireren is en zich zo mottig als een krab voelt. Bye bye USA :))
Kamer voor morgen is gereserveerd, met dank aan Bilal en Medhi. Een 85 km van hieruit naar die mannen, een makkie. Geen idee hoe lang ik daar zal verblijven, we zullen wel zien, er valt nog zo veel te ontdekken in dit ontzettend aangename landje...
 

https://connect.garmin.com/modern/activity/1084526506