Hippie place Pai

Gisterenavond met een koppel geitewollensokken op pad geweest, eerste indruk was ni slecht, twee freggels met leuke gril, ferm spoilers, getinte ruiten en sportvelgen. De Zuid-Afrikaanse van dit olijke duo woont hier al 8 maand en tracht de schoolkinderen deftig Engels te onderrichten, miss USA, de sidekick, werkt zich reeds een paar jaar de naad uit het lijf in een vluchtelingenkamp. Aanvankelijk ging het er losjes aan toe maar naarmate de avond vorderde, kwamen zwaardere maatschappelijke thema's aan bod, not my cup of tea. Een ultieme poging om er wa meer swoeng in te brengen door enkele deciliters alcohol te investeren, leverde niets op, integendeel. Bye bye wereldverbeteraars, de Molle wenst jullie veel succes.
Sinds ik voet zette op Thaise bodem, was het breakfast in Salween River Restaurant echt wel nen topper, twee ferm hoempe huisbereid brood schoven lekker naar binnen, ideale fond gelegd met een zonovergoten meertje als decor.
Wegwijzers zijn hier meer richtingaanwijzers in de letterlijke zin van het woord, busterminal rechtsaf prijkt op een groot bord langs de weg, er volgt een T-splitsing en dan niks bord meer, volgens de Thaise logica is het dan maar linksaf zeker, goed gegokt, daar is iets wat lijkt op een stationneke.
Om 10 u zou de minivan richting Pai vertrekken, zo'n 110 km verderop, 20 min voor tijd arriveer ik bij de busstop en daar statem al te wachten, 100 baht extra en de Koga krijgt een vipplaatsje boven op het busje. Beetje onorthodox met een groot reknet wordt mijn paard op het dak vastgesjord, benieuwd hoe gehavend hij het er vanaf zal brengen...
Opvallend is toch wel de vuiligheid die je overal langs de weg ziet liggen, vooral plastic, lege blikjes en flesjes niet zo veel want die worden gerecycleerd, grotendeels door straatjutters verzameld en naar sorteercentra gebracht. Niet schoon geordend zoals bij ons in de containerparken maar zo ergens waar het uitkomt gooi je die troep maar neer en dan is het wel goed genoeg om getrieerd te worden.
Astemblief, tot op de seconde na stampt de Toyota camionnette, die plaats biedt aan 13 passagiers, zijn motor in gang. Gladde asfalt die zacht verteerd wordt door de zoet sturende chauffeur, toch voor even want dan volgt een wat ruwer, beschadigd wegdek. De zitjes zijn niet erg ruim doch comfortabel genoeg om de klappen op te vangen, de Koga daarentegen protesteert, zoals een hengst tekeer gaat in een paardenaanhangwagen, laat mijne pony ook van zich horen. Bats, boenk, stoemp, kletter, waarschijnlijk ne pedal die het dak aan 't ambeteren is, ocharme, dutske toch.
Naast me zit nen Thai te stinken, die kerel heeft onlangs nen teen of 8 look gefret denk. Tuttefrut zal voor verademing zorgen, alsjeblief gast, speel ma binnen, hij bedankt er vriendelijk voor en walmt nog ns extra m'n neusgaten vol. Lang leve de Thaise keuken! :)) Halfweg de rit verlaat mijn uit z'n bek ruiken buur de bus, halleluja.
Pai, een oase van backpackers met talloze gezellige barretjes en al evenveel guesthouses en resorts. Twee schrammetjes op zijn schouder, meer heeft mijn rijtuig niet geleden, valt mee. Na de eerder simpele slaapstekken van de voorbije dagen doe ik me dit keer tegoed aan een luxueuze bungalow met zicht op een uitnodigend zwembad, ik voel me toerist eersteklas. En daar hoort een massage bij, een Thaise massage, masseuse van dienst is naar schatting 65 lentes jong maar dat houdt haar niet tegen om met alles wat ze in haar tengere lijf heeft mijn spieren aan te pakken. De voeten doet ze als eerste met nog enigszins wat finesse, wat daarop volgt is eerder een kleine marteling, met haar ebbelogen kneedt ze elke cm van kuiten tot nek. Na een uurtje voelt het echter allemaal heel relaxt aan en verlaat ik herboren de primitieve kneedzaal. Merci madammeke.
Eens kijken wat Pai verder te bieden heeft...