Rush hour in BKK

Propertjes afgewerkt, iets voor zes in de morgend tsjoekt den tutentrein binnen in BKK Centraal. Kan ni zegge dak goe geslapen heb maar enige rust kwam er toch wel aan te pas. Alhoewel, mijn ledematen voelen zwaar aan en mijn gelaatsuitdrukking zal aardig in de buurt komen bij dat van het nog steeds niet afgekoelde Bangkokse asfalt. Bijna 7 u, ik neem een vriendelijk, stokoud mannetje in slag om mijne velo met spullen ff gade te slaan terwijl ik m'n fietskleren aandoe op het toilet van de eetplaats waar ik net ontbijt had. Morgendspits in Bangkok, wat een gedacht om te gaan fietsen! Zo druk man, tegen achten zit alles potdicht, iedereen wil naar overal maar niemand raakt nergens. Aangewezen op mijn gps, sukkel ik van kruispunt naar kruispunt, laverend tussen auto's, bussen, massa's moto's, voetgangers, stootkarduwers en hier en daar een verdwaalde hond, schiet dit niet echt op.  Bij rood licht hebben sommige waaghalzen inventief hun eigen ontsnappingsroute, rap ff tegen het verkeer in en dan snok ergens tussen proppen bij de braaf wachtenden van links. Ik houd me gedeisd, wacht braaf op groen en probeer van alles wat er zich in mijn gezichtsveld afspeelt, iets op te steken. Rood duurt hier vantijd tergend lang, soms kun je de seconden mee aftellen op een bord boven het kruispunt, 180, 179, ... Elke richting krijgt om de beurt groen, vandaar het lange rood, lekker zo temidden van al dat gemotoriseerd geweld staan wachten, ideaal voor mijne luchtfilter. Scooters komen langs alle kanten om een plaatsje op de eerste rij af te dwingen, 5, 4, 3 en ze zijn schuppes, hoppa, snel in mijn klikpedalen en me laten meedrijven met de meute. Elke invalsweg draagt z'n steentje bij aan het steeds groeiende filemonster, opletten is de boodschap voor seniele dwazen die uit die kleinere straten komen aaien om zich er tussen te wringen. Iedereen pusht en daagt uit, na enige frustratie het eerste kwartier, rijdt het daarop volgende uur een klein, stout duiveltje mee dat me de regels van hun mobiliteitsspel influistert. Gelijk nen Hells Angel op nen Harley zich koning van de weg waant, dwing ik bij alles en iedereen mijn plaats af in deze kolkende rivier van uitlaatgassen. Een buschauffeur daagt me uit maar ik laat me niet doen, niet met deze farang meneer, even later als diezelfde bus me op een vrij stuk inhaalt, koppelt hij snel en blaast zwarte rook recht in mijn neusgaten. Het is 1-1. Een dik uur opperste concentratie en mijn beste pijlen zijn al verschoten, nog 110 km te gaan, woehoe!
Ik volg mijn Garmin die me de kortste weg toont tot bij de Bobby, één van de tofste collega's die ik ooit had en nu naar hier is geïmmigreerd. De laatste 75 km zijn windop en wanneer ik die tegen een slakkegangetje afgehaspeld heb, ben ik ook op. Tijd voor wat rust nu. Ah nee, geen tijd, ik ben in Pattaya!

https://connect.garmin.com/modern/activity/1079372203