Sporen

Iemand heeft duidelijk met de chauffage aan het prutsen geweest, op het heetst van de dag werd het gisteren meer dan 40 graden en toen de zon plaats maakte voor de maan, bleef het 's nachts plakkerig warm. Ondertussen leerde ik dat je net zoals bij het eten ook bij de massage op voorhand moet vertellen hoe je het wil, no spicy food en soft massage, mijn benen zijn u dankbaar mevrouw de masseuse. Een stevige maaltijd, doorgespoeld met een koppel halfliters Singha, gevolgd door een massage op Thaise wijze, hebben mijn avond gevuld met als afsluiter nen dubbele Westmalle in een Belgisch café. Als ik ga slapen, lig ik niet onder maar op de lakens met enkel een boxershort aan, vensters open en de ventilator op volle toeren, mijn lichaam voelt klammig en langzaam maar zeker legt mijn bewustzijn het af tegen een diepe roes. Gezellig koude winteravonden bij de kachel of zwoele nachten in korte broek? Geen twijfel bij deze jongen, ik weet wel zeker dak gemaakt ben om in warme oorden te vertoeven.
Als de ochtend is aangebroken heb ik zin in kannibalisme en om daaraan tegemoet te komen eet ik pannenkoeken.
Al meer dan 20 dagen van huis, de hoogste tijd om naar de kapper te gaan. Short sir, number 1? Ok, doe ma madammeke. Rits, rits, snip, snap, 180 baht armer, sta ik 11 minuten en half later, gekapt weer op de stoep.
Tegen de middag is al mijne vuile was, inclusief handdoek, slaapzak en wandelschoenen weer helemaal zuiver om opnieuw gebruikt te worden.
15.30 u, de enige trein met nog een zitje vrij richting Bangkok, vertrekt schoorvoetend om een kleine 800 km verder en 15 u later zijn passagiers af te leveren op bestemming. Veel personeel bij het spoor, eentje in beige uniform controleert de tickets, twee norse en gewapende kerels in bruin uniform begeleiden hem en dan zijn er een stuk of vier in wit uniform die waarschijnlijk ook wel een functie hebben maar die me voorlopig nog onduidelijk is. Voor 100 bath, ongeveer 1/4 van mijn ticket, krijgt de Koga een plaatsje in de vrachtwagon. Elke reiziger heeft een genummerd plaatsje, het mijne is gans achter naast ne Chinees met pensioen. De zetels zijn comfortabel en er is veel beenruimte, da valt mee. Koffiejuffrouwtjes lopen gedurig over en weer om iedereen te voorzien van eten en drank. Alsof ik nen echte doorwinterde forens ben, doe ik mezelf met veel allure tegoed aan een maaltijd in de restaurantcoupé. Al 2 u en half later en slechts 90 km verder houden we geruime tijd halt in Lampang, als het volkslied weergalmt door de luidsprekers valt het leven even stil, dat is hier gebruikelijk op openbare plaatsen. Het ritme herneemt zich, kdoeng, kdoeng, piep, kraak, sjierp...
Het waarom is me voorlopig nog onduidelijk maar deze trein geeft me een zalig gevoel. Misschien zijn het de venster die tegen elkaar open staan en je elk authentiek spoorgeluid laten beleven terwijl het landschap langzaam voorbij knoetert of de deuren die tijdens het rijden niet worden gesloten, zalig om op de instaptrede het leven langs het spoor gade te slaan of de oerdegelijk uitziende ventilators die sierlijk steeds weer dezelfde wentelbewegingen maken aan het plafond of is het gewoon de rust en eenvoud die de Thai en ook farangs zoals ik uitstralen, allen samen met eenzelfde bestemming. De snelheid waarmee deze oude knar, hij moet zeker van voor mijn bouwjaar zijn, verder tuft, ligt tussen de 50 en 80 km/u. Niet sneller want daarvoor liggen de rails niet egaal genoeg en zijn de motor, remmen en ophanging waarschijnlijk niet voldoende solide. Ik denk dat deze robuuste, voor 50 % uit ijzer en de andere helft uit hout bestaande spoorgigant, die zichtbaar reeds meerdere opknapbeurten heeft gehad nog wel enkele generaties zal meegaan.
En da gemak, wa is er mee da gemak? Wel, zonder al teveel in detail te treden zou je kunnen stellen dat als je op teensletten met je strop, gehurkt boven een kot hangt in een rijdende trein terwijl je darmen het allemaal niet zo goed meer aankunnen, er hier en daar al eens ne spetter kan verloren vliegen. Gelukkig is er op zo een toilet ook steeds een waterslang aanwezig waarvan ik drie jaar gelden dankbaar gebruik heb gemaakt...
Met de geur van brandende akkers, de boeren zien blijkbaar de tijd rijp om hun grond tegen volgend jaar weer vruchtbaar te maken, ga ik ns loeren of er nog iets te rapen valt bij de bar...