Weeral een avontuurtje
8 maart 2016 - Amphoe Mueang Chiang Mai, Thailand
Wat een nacht, paar keer opgestaan om te kotsen, tevergeefs, komt niks uit. Ook mijn grommende darmen houden het bij blaffen maar ze bijten niet, niks platte of zo. Paar dafalgannekes en een koppel renniekes zorgen voor enige verbetering, na 12 u in bed te hebben doorgebracht voel ik me een stuk beter en goed genoeg om te gaan fietsen. Ontbijt gaat zwierig naar binnen en mijn lichaam heeft zich blijkbaar herpakt, goed zo!
Gisteren afgesproken met Chao, de gids van de voorbije dagen, om me met zijn pick-up naar het hoogste punt van de bergketen te brengen die ik over moet om in CM te raken. Na een 30-tal km bereiken we het vertrekpunt van mijn fietstocht, we zijn een 1000 meter hoger dan Pai, goeie zet Molle :p De allereerste kilometers rijden vlotjes, de meest prachtige kronkelwegen over gloednieuw asfalt worden verteerd als zoete koek. Ik had echter gemerkt op het wereld wijde web dat er nog klimwerk zit aan te komen en al gauw worden die te verwerken hoogtemeters me voor de wielen geschoven. Ohoh, dit gaat niet goed, ik raak geen poot vooruit, ijskoud zweet loopt langs mijn lichaam en mijn benen voelen als vodden. De hellingen zijn niet steil maar ik raak geen poot vooruit, dit wordt een helse rit. Een beetje verder voel ik mijn lichaam helemaal leeg lopen, gelukkiglijk is daar een plek in de lommerte om even af te koelen en wat te bekomen. Een half uurtje plat op de grond de ogen toegeknepen, mezelf wat moed ingepraat, goed wat water gedronken en getracht ne koek naar binnen te duwen. Het volstaat om mijn weg te vervolgen, cola, daar heb ik zin in, ne goeie kouwe rasechte cola stroomt langs mijn keel, recht in m'n maag en vervolgens precies gelijk ne bliksemschicht naar mijn aderen. Beetje zoals Popeye die een blik spinazie naar binnen speelt maar dan net ietsje minder, lijk ik weer tot leven te komen. Ik werk mijn tocht, die grotendeels bergaf gaat maar toch wel weer met een dikke 700 hoogtemeters en heel de tijd met de wind op de snuffel, af tegen een wel erg gezapig tempo. Eens de bergen achter de rug zijn, rijd ik over een heerlijke, bochtrijke, op en af weg waarmee ik een klein stukje afsnijd richting eindpunt. De laatste 15 km worden vervolledigd langs de drukke noorderlijke weg richting CM. Na 97 km bereik ik mijn guesthouse en de Krtek voelt zich prima, precies gelijk ne sprinter die weeral een bergrit heeft overwonnen, klinkt redicuul maar de voldoening is er wel.
Doucheke pakken en naar het station want ik wil morgen met de trein naar Bangkok. Laks als ik ben, vergeten een plekje te reserveren in de slaapcoupé, Bangkok sir, we only have second class seating with fan, bummer! Dat wordt meer dan 15 u op een stoeltje in een bloedheet schokkelwagonnetje, ach ja, avontuur, wete wel...
Dit is waar ik van houd, uitdagingen, voelen dat je leeft, dingen doen waar je nog lang aan terug denkt, leven. Thailand, I love you long time :))
Opgepast voor de wc op den trein è - sletsen scheef zetten voor je eraan begint !