Dag 9

Coutras - Moustey

Onderweg ‘mi os bazas’

Coutras is niet bepaald het meest pittoreske plaatsje in Frankrijk maar een leuk marktplein met enkele gezellige barretjes en een heus Portugees restaurant kun je er wel vinden. Aan de bizarre figuren te zien die hier rondliepen, leek het wel alsof ze ergens een bus knoeperds gedropt hadden die her en der, zomaar kris kras rondjes dwaalden door de straten, een mooi schouwspel om te aanzien. Of wacht eens, passen wij als  verdwaalde toeristen in onze verfrommelde T-shirt en verrimpelde broek ook in dat plaatje? Wat maakt het ook uit, we hebben eten en drinken en een bed om in te slapen en de sfeer zit goed!

Het is een routine geworden, om 7 u rollen we uit onze nest, beginnen onze spullen te pakken en saffelen dan op het gemakje naar het ontbijt. Wat betreft die spullen, de was die Lizzie met liefde heeft gedaan, begint de witte netjes te sorteren, ‘t is te zeggen, het zijn allemaal meneer Vandesande zijn kleren. ‘Waar zijn jouw kleren Molle? Euhm, daar ergens in die hoop zeker… Nope, enkel de mijne. Hoe? Hoe kan dat nu? Jamaar, ik heb gisteren heel dat hoopje dat hier op de grond lag voor het bed, afgegeven aan de dame des huizes. Ja witte, we doen toch altijd alles in een zak, jij de jouwe in dat plastieken ding en ik de mijne in dit zwarte linnen tasje. Aaah, dat tasje dus dat daar nog staat… Inderdaad, sad button! Haha, ik maak gretig van de gelegenheid gebruik om de witte wat ambetanterig te laten voelen want ik merk duidelijk dat hij er een beetje gewrongen mee zit. Gaandeweg kunnen we er beide hartelijk om lachen en die vuile was, die wordt wel weer proper ooit op een keer. 

Vandaag kunnen we voor de verandering eens met een blauwe hemel vertrekken, ook de wind lijkt op deze vrijdag niet zo krachtig als de voorbije dagen, ideaal om deze nieuwe dag in het zadel aan te vatten. Gaandeweg valt er een druppeltje uit een boze wolk en we zijn ook getuige van een volledige regenboog boven de wijngaarden van Saint Emilion, het valt op dat we nu langsheen wijnranken met rode druiven fietsen terwijl dat de voorbije dagen nog witte exemplaren waren. 

Wijn proeven is voor later tijdens het diner, nu hebben we nood aan water en suikers, probleem is dat je, hoe mooi de streek hier ook is, de grootste moeite moet doen om aan iets drinkbaars of eetbaars te komen. Maar wie zoekt die vindt, Madeleine koekjes en bananen vullen onze maag en een fles Spa bruis, verkeerdelijk door mij gekocht, zal ons vochtgehalte op peil houden. De witte heeft zakjes met isotone poeder bij om in de bidons te doen, daar moet je dan mee schudden om alles te mangelen, met een doffe knal ploft de dop van de Steven zijn drankfles wat als gevolg heeft dat de inhoud ervan tegen de muur van de plaatselijke supermarkt spat en ook op z’n eigen voorgevel. Daar staan we dan als een stel onschuldige jongetjes in koerspakje het uit te gieren met de onnozeliteit van de dag.

De wind wakkert aan en hij blaast nog steeds in het nadeel, al is dat vandaag minder merkbaar dan gisteren, grotendeels te danken aan de naaldbossen. Kilometers lang ruikt het verbrand, nog niet zo lang geleden woedde er in deze streek talrijke bosbranden, de sporen zijn duidelijk merkbaar, sommige huizen hebben spandoeken met dankwoorden voor de brandweer. We moeten er niet aan denken om blootgesteld te worden aan zo een vuurzee, de doodsheid ruik je en voel je, geen enkele vogel of welk ander dier dan ook is hier heelhuids uitgekomen, we zien in elk geval geen teken van leven.

Zeg nu zelf, Moustey klinkt toch als een sprookjesdorp, dat is dan wel niet de reden waarom onze 9de rit hier eindigt maar het staat wel mooi. Wat op foto een kasteeltje leek, is in werkelijkheid een verwaarloosd landgoed, een gepensioneerd tenger dametje met slechts 1 tand doet na enkele verwoede pogingen de deur open, na een kwartiertje hebben we een kamer ter beschikking die proper genoeg is om de nacht door te brengen. We durven vandaag veel te wagen, we nemen een dubbele gok en nemen het aanbod van moemoeke aan om vanavond te dineren en morgenvroeg te ontbijten in het chateau van weleer. Vavake gaat koken, wordt vervolgd…

115 km

720 h m