Dag 8

Verteuil sur Charente - Coutras

Mariëtte van de wasserette, onze huisbazin dus, heeft onze was netjes opgevouwen en in een wasmand gelegd wanneer we terugkeren van ons culinair hoogstandje in restaurant ‘la porte bleue’. Op verzoek heeft Mariëtte de volgende ochtend een omelette voor ons bereid, heerlijk zo een tikkeneike van de b&b scharrelkippen als ontbijt. Zo prachtig rustig gelegen het grote, mooie, oude huis gelegen is, des te drukker is Mariëtte, als een wervelwind raast en tatert ze als maar door. Vermoeiend zo ‘s morgens vroeg wanneer je ene oogscheel nog op halverzeven hangt.

En dan gebeurt het onvermijdelijke, de hemelsluizen gaan open en de Franse bodem wordt kletsnat, er zit niets anders op dan ons vertrek een half uur te verlaten. Als dit het ergste is wat ons kan overkomen, kunnen we daar vrede mee nemen, nog snel een ochtenddutje in koerstenu en dan schieten we uit de startblokken. 

Wind, wind, wind en nog ns wind, dat vat zowat de hele rit samen. Of nee, moment, we geven ten allen tijde onze ogen de kost want de kans is zo goed als zeker dat we hier nooit meer zullen passeren. De ene moment fietsen we door Bokrijk, ongelofelijk dat er nog zulke bewoonde dorpjes zijn in deze tijden, Louis de Funès kan zomaar achter elke hoek opduiken. Even verder flankeren zonnebloemen onze route, dan weer uitgestrekte maisvelden en wat later wijngaarden zo ver het oog rijkt. Loofbossen en naaldbossen wisselen elkaar af, al zijn de bomen hier eerder in de minderheid want het overgrote deel rijden we door onbeschut gebied met jawel, de wind voor op de snuffel. Een enkele keer blaast hij ook van opzij, zo hard zelfs dat we de teugels van ons paard stevig moeten vasthouden of we vliegen met al ons hebben en houden de kant in. 

Het zou tof zijn om zo nu en dan een terrasje kunnen mee te pikken of eventueel gewoon een patéke te kopen in een patisserie, misschien een flesje water in een supermarkt, het was ons vandaag niet gegund. Een dorp bestaat hier uit een boerderij, een kerk, ne mestput en een gemeentehuis. Mairie, geen idee hoeveel burgemeesters Frankrijk heeft maar elk onnozel, petieterig dorpje lijkt hier z’n eigen ‘Mairie’ te hebben. Wanneer we helemaal droog komen te staan, moeten we noodgedwongen de route ietsje aanpassen en een supermarkt opzoeken, cola, wafels en Haribo zorgen voor nieuwe energie die nodig is voor de laatste kilometers aan te vatten, ook windop uiteraard. 

‘Les trésors de Lizzie’, klinkt als een klok en oogt als een plaatje op de website, je voelt hem al aankomen, de werkelijkheid is een verwaarloosde boel met ‘a vendre’ aan de omheining. Deur op slot en alles ziet er redelijk verlaten uit, ook het telefoonnummer op de reserverings bevestiging schijnt niet te kloppen, nummer bestaat niet zegt een computerstem… Tot dat na poging 5, een vriendelijke stem aan de andere kant van de lijn zich verontschuldigt voor het ongemak dat er niemand aanwezig is om ons binnen te laten. 20 minuten later, komt een heel uitgelaten en opgetogen Lizzie ons met een stevige handdruk begroeten en toont ons het netjes opgemaakte bed en verzorgde wasgelegenheid. Oef, we kunnen met een gerust hart de vriendelijk aangeboden fruitsap nuttigen en morgen gaan ontbijten. Als tegenprestatie voor de knullige eerste kennismaking dringen we haar een wasbeurt op zodat onze fel bezwete wieleroutfits morgen weer fris en fruitig zijn.  

132 km

1300 hm