Dag 13

Taffelen in Tafalla

Die stevige maaltijd van gisterenavond leek er even niet aan te komen, vele cafeetjes met uiteraard bier maar ook typische Spaanse tapas hier in Tafalla waar we trouwens niet 1 enkele andere toerist zijn tegengekomen, allemaal authentieke Spanjaarden. Het enige echte restaurantje bleek gisteren zijn deuren niet te openen dus zat er niets anders op dan nog een paar cervezas te nuttigen en tapas naar binnen te spelen. Echt lekker en goed geboeft voor weinig geld, van de nood een deugd maken heet dat dan.
Geen ontbijtmogelijkheden vandaag in het hotel, dan eten we toch simpelweg een broodje in de bakkerij om de hoek met een lekkere verse koffie erbij en een rozijnenkoek met fruitsap, meer hoeft het echt niet te zijn. Fietstassen inladen en bevestigen aan het frame en stuur om er weer een dikke 130 km in te pompen. Ooow, het regent, niet zomaar enkele druppels, nee, een serieuze bui gooit roet in het eten, net nu we zo goed als klaar zijn om van start te gaan. De Spaanse weerberichten zijn op z’n zachtst gezegd niet helemaal betrouwbaar, laat staan accuraat, eigenlijk klopt er helemaal geen hol van. Gisterenavond nog leek er geen vuiltje aan de lucht, deze morgen voor het ontbijt zag het er evengoed nog rooskleurig uit en dan plots wanneer het begint te regenen draaien ze hier hun kar met hun prutsweersvoorspellingen. Donkere wolken met regendruppels ipv wolkjes met zonneschijn toont de weerapp, een wereld van verschil voor de fietsende avonturier. Een uur later valt het water nog steeds met bakken uit de lucht, de hemel kleurt zomogelijk nog donkerder grijs dan een poos geleden, het ziet er wat betreft fietsweer alles behalve goed uit, we zijn per slot van rekening toeristen die willen genieten van hun tocht en dat is best moeilijk in dit hondenweer.
Een crisisberaad dringt zich op en er wordt zonder veel boe of ba beslist om vandaag, de  13de september eens niet te fietsen, dat kan al eens geen kwaad zeker…
Daar staan we dan, helemaal uitgedost in fietstenue, ach even met de koersbroek aan en de zeemvel tussen de beentjes terug onder de lakens kan geen kwaad. Iets voor de middag wanneer de regen ophoudt, wordt de fietskledij omgeruild tegen gewonemensenkleren en brengen we een bezoekje aan een wasserette en supermarkt. Gewoon omdat het kan liggen we een dik uur later weeral horizontaal en vangen een uil. Rond de klok van 2 uur hijsen we onszelf uit bed en waggelen naar een restaurantje, uiteindelijk dan toch eentje gevonden dat open is, om te lunchen met hongerige Spaanse medemensen. Een norse serveuse presenteert de menu van de dag, voorgerecht, hoofdgerecht, nagerecht, koffietje achterna en uiteraard een fles wijn om alles door te spoelen. 32 € voor twee, daar kunde toch echt niet voor liggen sukkelen. Helemaal voldaan en met een overladen maag schuifelen we gezapig terug hotelwaarts. Een siësta, dat is het logische vervolg na dit eetfestijn tijdens deze onvoorziene rustdag, we knorren en grommen als heuse beren in een winterslaap tot een uur of 6 in de avond. Nu moet er stilaan toch een beetje schot in de zaak komen, we rollen uit bed en maken ons op voor een volgende ronde, het aperitief met name. Twee cañas later is het tijd voor alweer de volgende statie, een locale pizzeria met Ecuadoriaanse uitbaters. Helemaal niet Italiaans maar het smaakt wel. Rusten, eten en drinken, zo hoort een rustdag te zijn. Sloppel.