Dag 12

Elizondo - Taffala

Allee za, voor de tweede dag op rij vergeet mijn kamergenoot een deel van zijn kledij in te pakken. Net wanneer we klaar zijn om te vertrekken, vindt onze goed georganiseerde doch verstrooide wittekop nog een koersbroek en koerstrui, terug die kabas losmaken van het stuur, openmaken en de vondst van de dag bij inproppen. Gisteren hetzelfde liedje toen ging het niet over een rondslingerende wieleroutfit maar om de short en T-shirt die hij op dat moment droeg, dat is gieren dan hoor. Prijsloos is de moment wanneer die grijns op dat gezicht verschijnt, men zou er zomaar een emoticon van kunnen maken…
Eens we op de fiets zitten moeten we ervan profiteren om de zo goed als vlakke eerste paar kilometers te gebruiken voor de benen een beetje los te gooien. Wat kan het hier in de Pyreneeën warm zijn zeg, de lucht is bewolk maar de wind is heet, het lijkt alsof er iemand meeloopt en met een haardroger in ons gezicht blaast. Het zweet drupt weelderig overal waar het wil vallen. Na een kwartiertje beginnen we aan een beklimming van 12,5 km en moeten we meer dan 720 m in de hoogte overwinnen, precies, daar zitten erg steile stukken bij. De weinige mensen die we langs de kant van de weg tegenkomen, kijken ons verbaasd aan en je ziet ze denken van: ‘waar zijn die knuppels in godsnaam mee bezig’. Een kudde schapen wordt begeleid door een border collie en een schapenhoedster, de wollen bollen op 4 poten lopen mooi rechts van de weg en laten ons netjes passeren. Overal liggen er van die kleine chocolade eitjes op het asfalt, schapenkeutels dus. Ook grote hopen drollen zijn te bewonderen langs en op het asfalt, paardenkak, de beestjes lopen hier met een grote bel rond hun nek te grazen, het is zo eens wat anders.
Zoals wel vaker zit ook vandaag weer het venijn in de staart, de laatste kilometer voor de top is wreed stijl, tussen de 10 en 13 procent, dat is zwoegen voor twee stevige boenkers zoals ons. En dan die wind, die wind die blaast, die wind die blaast zooo hard, en die wind die blaast vooraan op onze snuffel, daar kom je niet blij van. Wat ons wel doet glimlachen is het bereiken van de top, 984 m boven zeeniveau, niet echt het hooggebergte maar toch best wel noemenswaardig. En dan dat uitzicht, schitterend plaatje levert het op, dat geeft een mens energie, dat doet al dat melkzuur met een vingerknip teniet, spontaan geven we elkaar een vuistje en knipogen beide instemmend, dit is waarvoor we het doen. 
We volgen nu al dagen 1 van de pelgrimsroutes naar Santiago de Compostella en we hebben welgeteld 1 pelgrim gespot met een rugzak op z’n bult. Daar komt vandaag echter verandering in, wanneer we onze bidons vullen aan een bron, ploppen als popcorn links en rechts overal wandelschoenen met mensen in, uit de grond. Wij met onze kleine kabasjes waarin kledij, reservemateriaal, toiletgerei en proviand zit, zij met reuzengrote rugzakken, wandelstokken, veel te grote hoeden en allerlei soorten waterflessen, koorden en ander overlevingsmateriaal. 
Pamplona laten we voor wat het is en fietsen er langsheen, in een uitloper van deze welbekende stad, houden we halt op een terrasje voor een colaatje en een broodje. Nog 30 km tot aan het volgende hotel, hapje zou je denken, not. De wind is nu helemaal boos geworden lijkt wel, in de verte op een heuvelrug draaien windmolens er weelderig op los, liters elektriciteit moeten die produceren en wij moeten stevig bijtrappen om bergaf te rijden, motiverend is anders. Maar hey, wij zijn gerellige kerels en laten ons zomaar niet temmen, another day in the saddle, alles prima verlopen en netjes afgehaspeld, dikke duim voor de witte en de Molle! Tijd voor een welverdiende douche, een nog meer verdiend aperitief en een overdiende stevige maaltijd. Schol, santé, salut. 

91 km
1246 hm