Dia 11

Bayonne - Elizondo

Bayonne bleek een stad met kleurrijke huizen, talrijke restaurantjes, gezellige pleinen en veel rivieren te zijn. Je hoort hier dan ook vele verschillende talen spreken door de toeristen die van alle uithoeken op de planeet lijken te komen.
Een rustdag hebben we voorlopig nog niet ingepland maar vandaag houden we het kort, 53 km, met een groot aantal hoogtemeters weliswaar. Het belooft een warme, zeg maar hete dag te worden met 35 graden als we de meteo mogen geloven. Zondag, Zjosdag, we laten ons eens goed gaan en slapen uit tot wel 8 uur!
Spek met eieren als ontbijt, de dag kan al niet meer stuk en hij is pas begonnen, viva España, here we come!! Eerst nog Bayonne uitraken natuurlijk, door een stad fietsen is meestal geen pretje, als er al fietspaden zijn, stellen ze niks voor en zijn nog gevaarlijk bovendien. Auto’s parkeren zich waar ze denken plaats te hebben, borduren op en af, palen en paaltjes her en der, kortom, ze bakken er niks van en hebben nog een lange weg te gaan eer ze mogen tippen aan de Nederlandse paden.
Ook al moeten we vandaag minder dan de helft van de kilometers van de afgelopen dagen, toch houden we halt bij een supermarkt die op zondag geopend is want tot aan onze volgende plaats om te overnachten, verwachten we niet al te veel meer wat betreft drinkgelegenheden. Al blijkt dat bij het overschrijden van de grens, in het dorpje Dantxarinea, een soort van winkelcentrum is, ach ja, beter voorkomen dan genezen.
Een kleine 10 km klimmen is wat volgt, daarbij overwinnen we 600 hoogtemeters, dat is dus flink trappen om vooruit te raken. Komt nog bij dat ze de verwarming volledig hebben opengedraaid, het zweet gutst langs onze slapen en drupt op het stuur, het loopt langs onze nek, over onze rug, tot in ons voor. De uitzichten die we in de plaats krijgen, verzachten de pijn, na een haarspeldbocht verschijnt in de verte de kustlijn van de Atlantische oceaan waar we gisteren nog met de voeten in het witte zand stonden, helder groene bergen voor, opzij en achter ons geven het gevoel dat we in een schilderij rondfietsen. En dan volgt de beloning, afdalen, naar beneden freewheelen, een mooie brede weg met lange rechte stukken, zalig, het lijkt wel naar beneden skiën van een blauwe piste. 
Elizondo is het eerste echte dorpje op Spaanse bodem, hier slaan we onze tenten op maar eerst tapa’s, olijfjes, gefrituurde mosseltjes en kaaskroketten, van een geslaagd Spaans intrede gesproken. De witte fonkelt, glanst, schittert, straalt en glundert zoals nooit tevoren, dit land heeft duidelijk z’n hart gestolen, hier gatem samen met z’n Margot, vandaag 18 jaar getrouwd, zijne
oude dag verslijten, vermoed ik. 
Foorheet is het in dit Baskisch dorpje van de provincie Navarra, na het inchecken gedragen we ons nog steeds als Spanjaarden en houden een siësta om de hitte van de zon op haar heetste af te houden. Een kleine verkennende wandeling alvorens te gaan dineren leidt ons tot bij een crèmerie, onmogelijk om hier zomaar  te passeren, twee horentjes met twee dikke bollen brengen verkoeling in onze innerlijke mens. Dat wordt dan weer op zijn beurt verijdelt met enkele Spaanse biertjes, de restaurants openen hier pas laat, dus wat moet een mens anders dan zich tegoed doen aan plaatselijk gerstenat. 
Manana mas. 

53 km
900 hm